Annem Cennete Yakışır
Zeyyat ŞAHİN
Fesleğen kokulu yıllarımdı annem, hayır duasıydı bana ve tüm insanlığa. İlk gençlik yolculuklarımda arkamdan serpilen bir tas berrak suydu. Su gibi azizdi, yaşam kaynağımdı. Annemdi…
Annem cennete yakışırdı ve cennete dönerdi onun olduğu yer.
Dünya kocaman bir cennetti o varken. Ve o, yeryüzüne inip bize görünmeye cesaret eden tek melekti. Melekleri o yüzden çok sevdik, meleklere inanmak o yüzden çok zevkliydi.
Bir şair şöyle diyordu:
“Sen anne
Islak çayırların
Hırçın ve türkülü gelini
Babamın ilk ve son aşkı”
Evet öyleydi. Türkülü bir gelindi annem.
Belki biz duymazdık, belki hiç türkü söylemezdi; ama hep bir türküydü babamın dilinde. Annemdi, türkü söylemek de yakışırdı ona; babamın türküsü olmak da.
Annemdi, sevgiden bir zırhtı hayatımda.
O varken karanlıktan daha az korkar, sokaklara çekinmeden çıkardım; ak sakallı ihityarlar, eğlenceli masallar anlatırdı rüyalarımda.
Göçer bir toplumun göçmeye mahkum çocuğuydum. Okulların ve kitapların peşinde hep uzağına düştüm annemin. Uzakta da olsa annem vardı, bilirdim; uzaklar beni şimdilerde olduğu kadar korkutmazdı.
Annemdi, annemizdi; hepimizi severdi. Küçük kara oğlunu daha çok severdi; çünkü o küçüktü. Bir güz akşamı terk etti annemin küçük kara oğlu, benim küçük kara kardeşim bizi ve dünyayı.
O türkülü gelinin ala heybeler dokuyan yüreğine ateş değdi ve bir daha sönmedi. Baştan ayağa suskunluk oldu annem, baştan ayağa özlem. Fazla dayanamadı, koşa koşa küçük kara oğluna, cennete gitti.
Bütün anneler cennete yakışır; ama en çok annem yakışır ve en çok anneme yakışır cennet. Biliyorum o şimdi cennette ve bütün çocuklar için ala hırkalar dokuyor.
Annem bu dünyada “Anneler Günü”diye bir şeyi hiç duymadı ve ben onun anneler gününü hiç kutlamadım. Böyle kentli kavramlar uzaktı bize. Şimdi kutlamak isterim; ama elim değmez, sesim gitmez anneme.
Bu yüzden annem adına bütün annelerin Anneler Günü’nü kutluyorum. Anneler cennettir ve cennet annelerin yüreğindedir