Acımadı Ki!!!
Ölüm bizi acıtamaz aslında. Çünkü, ölümün acı verdiğine dair bilgi bir faraziyeden öte değildir. Oysa yaşam acıtır. Acıtır, çünkü yaşarken fark ediliriz, terk ediliriz ve dahi bütün bunların olup bittiğini biliriz.
Bizi acıtan, onulmaz sızılara yol açan bilmektir aslında. Bilmeden, aşina olmadan hatta hemhal olmadan bu dünyadan geçmek mümkün olmadığına göre, bir ömrü; acımadan ve başkalarını acıtmadan tüketmek de mümkün değildir.
Ama yine de insanları, dünyaya acıtmak için gelenler ve hayatta acıtmadan yol almanın yollarını arayanlar olarak ikiye ayırabiliriz. Bu dünyaya başkalarını acıtmak için geldiğine inananlar, aslında” **ACIMADI Kİİİİİİ**” diye sırıtarak acısını gizlemeye çalışan çocuklar gibidirler. Başkalarını acıtarak, acılar yarışında yeni şampiyonlar çıkarıp; en çok acıyan olmaktan kurtulmaktır aslında onların asıl amaçları.
Bu yüzden de "**acımadı kiii, acımadı kii**” diyerek orta yerlerde dolaşırlar;
amaçları görünmektir. Görünebilirlerse, göreni de bilebilirler. Çünkü, acılarını görenleri acıtabilmek için buna çok ihtiyaçları vardır. Oysa onları ve acılarını fark etmediğimizde bizi kıramazlar, acıtamazlar ve acılarımızı pazarlayamazlar. Çünkü onların hayatlarını kabusa çeviren acıları ancak başkalarının acılarını pazarlayarak gizleyebilirler.
Yaşamanın ölmekten daha acıtıcı olmasının asıl sebebi budur işte. Başkalarına değmeden, birilerini görmeden ve acılarını bir pençeye dönüştürüp bizi bekleyenleri fark etmeden yaşamak çok zordur ama fark edilmemeyi başarabilirsek bir nebze, o oranda fark etmemeyi de başarabiliriz. Bu da bize hayatımızı acıların uzağında ve daha yaşanılır kılmak için küçük fırsatlar sunabilir.
Yoksa sürekli ölmek isteğiyle yaşamak zorunda kalabiliriz. Çünkü biliriz ki ; yaşamak çok acıdır. Oysa, ; ölüm acı olmayabilir de…..
FOTO: Zeyyat ŞAHİN/Evim