Hiç görmediği ve gitmediği bir kentte çay içen ve seni o kahvede çay beklerken hayal eden bir adamın aklına nasıl düştüğünü düşünüyor. Üç beş kuruş ekmek parası tabanlarına...
Çay Ve Düş...
Zeyyat Şahin
Şimdi çay içiyorum. Çay içmesem seni düşünürdüm, kahırdan bir yolculuk tasarlardım kendime. Karlı bir ormanda kaybolduğum öyküler hayal ederdim. Mesela ölümleri düşünürdüm tek tek. Her bir sevdiğim için ölemeyebilme ihtimalleri bulurdum. Hiç ihtimal vermediğim kendi ölümüm düşerdi aklıma ve senin aklımdan hiç çıkmadığını fark ederdim birden.
Şimdi çay içiyorum ve belki sen, iş sonrası ve ev öncesi son çayını içmek bir kafede garsonun seni görmesini bekliyorsun. Ve belki de garson, beni hatırlayıp birden, inadına görmüyor seni. Çayını bir an önce içip gitmeni istemiyor. Sen çayını içip gidersen, çay içip seni bir kahvede hayal etmenin bana yaşattığı hazzın kaybolmasından korkuyor garson.
Şimdi çay içiyorum ve uzak bir kentin bir kahvesinde bir garson, karmaşık duygular yaşıyor. Seni düşünüyor, senin kim olduğunu ve en çok da beni merak ediyor. Hiç görmediği ve gitmediği bir kentte çay içen ve seni o kahvede çay beklerken hayal eden bir adamın aklına nasıl düştüğünü düşünüyor. Üç beş kuruş ekmek parası tabanlarına inmiş karasulardan başka bir şey düşünmeyen o garson, birden düşünecek ne çok şey olduğunu fark ediyor.
Şimdi çay içiyorum ve sen çay demlemekten nefret ettiğini düşünerek yine çay demliyorsun. O kahvedeki garsonu tanıyor olabileceğimi düşünüyorsun. Hatta kentin her yerindeki garsonları tanıyor olabileceğim bile geliyor akılına. Tam seçim zamanı. Kahveleri yasaklayıp garsonları geldikleri kente geri gönderecek bir parti var mı diye televizyonu açıyorsun.
Televizyonda bir belgesele rastlıyorsun: Kahveler ve Düşler. Bir kameraman beni çekiyor. Ben çay içiyorum ve “ ne garsonlar umurumda ne de uzak kentler “ diyorum. Ve ekliyorum:” çay içmek ve sardunyaları düşlemektir en güzel şey “ donup kalıyorsun. Çaydanlığı unutuyorsun ocakta. Dibi yanıyor çaydanlığın. Kullanılmaz oluyor çaydanlık. “kıpkırmızı bir sardunya dikerim bu çaydanlığa “ deyi bir kenara koyuyorsun.
Çay içiyorum, karlı bir orman düşlüyorum. O ormanda baharı , sardunyaların açtığı bir mevsimi düşlemek ne güzel olur diye düşünüyorum…