Yüksek Yüksek Tepelere Ev Kursunlar
Zeyyat Şahin
Yüksek yüksek tepelere ev kursunlar. Yüksek yüksek tepelerden, arşı arşı memleketlere baksınlar.
Arşı arşı memleketleri düşünemesinler. Tepelerin ötesi hiç de düşündükleri gibi değil.
Orada onlara reva görülen isim incitici:
Varoştakiler… Yani ötekiler, ötelerden gelenler. Ve hiçbir zaman oralı olmalarına izin verilmeyenler. Her dem manşetlerde olanlar…
Yüksek yüksek tepelerin etekleri, yemyeşil vadiler boşaldı. Kentlere ya da kentlilerin (daha önce gelenlerin) deyişiyle varoşlara aktı memleket. Ev olmayan evlerde, hayata benzemeyen hayatlar kurulmaya çalışıldı.
Kıvırcık Ali türküleri ve ucuz biralar baş tacı edildi. Öncekiler sonra gelenlere :
“Gelmeyin boğuluyoruz”, sonra gelenler öncekilere: “Yer açın, biz de burada olmak istiyoruz.” Diye yüksek sesle bağırmaya başladı. Oysa ne kimsenin kimseyi duyacak hali ne de duymaya niyeti vardı.
“Ömür Hanımla Güz Konuşmaları”nda, ne güzel söylemişti Şükrü Erbaş:
“Kimsenin kimseyi anlamadığı bir dünyada söz boşluğu döğmekten başka ne işe yarıyor ki?” Dağ başlarındaki evlerden diğerlerine ulaşan, derin vadilerde yankılanıp hedefini bulan söz, karşı pencereye bile ulaşamıyor yeni gelinen yerde. Ses boşluğu döğüyor, boşluğa değiyor ama yüreklere değmiyor. Yüreklerin sıcaklığı dağlara sinmişti beton herkesi üşütüyor.
Yüksek yüksek tepelere ev kursunlar. Yıldız yorganı altında uykuya dalanlar, yıldızlı sabahlarda uyanıp dünyaya dalanlar, şimdi küçücük pencerelerden yıldızları görmeye çalışıyorlar. Her birinin yıldızı sönmüş, yüzlerinin teri gitmiş. Yaşıyor olmanın belirtisini taşımak ağır geliyor herkese.
Yüksek yüksek tepelere ev kursunlar. Arşı arşı memlekete kız versinler. Bir at bulup binerek, bir kanat bulup takarak görebilirler belki özlediklerinde kızlarını.
Yüksek yüksek tepelerin ötesinde, kimse kimseyi özlemiyor, kimse kimseyi görmüyor. Anneler kızlarına, kızlar evlerine herkes türkülere hasret oralarda.