.jpg)
Sinan Ağa'nın Ardından
Fatih YILMAZ
Allah gani gani rahmet eylesin, köyümüzün ulu çınarlarından biri daha hakka yürüdü. "Sinan Ağa" lakaplı Sinan Özdemir, lakabının ağırlığını taşıyan bir adamdı, fıstık ağasıydı. 1970-90'lı yıllarda çay kenarındaki tarlalarında tonlarca fıstık üretirdi, toprağı çoktu. Ürettiği fıstıkları imece usulü toplamak da, iç etmek de günler sürerdi.
Oğlu Osman Özdemir ile ilkokulu birlikte okumuştum. Birçok kere evine gitmişliğim, sohbetini dinlemişliğim vardır. Bilgili, özgüveni yüksek olan, gür sesiyle konuştuğunda herkese kendisini dinleten, memleket meselelerine hakim, sert mizaçlı, disiplinli birisiydi.
Bizim babalarımız Sinan Ağa'ya nispeten daha yumuşaktı, aramızda çok fazla resmiyet olmazdı. Ama Sinan Ağa'nın çocukları onun yanında sert mizacından dolayı bizim kadar rahat hareket edemezlerdi. Ben otoriter bir baba figürü olarak ilk Sinan Ağa'yı tanımıştım.
Okuyan gençleri pek severdi, sürekli 'okuyun, ülkeye faydalı insanlar olun' derdi. Elinden geldiğince de tüm çocuklarını okutmaya gayret gösterdi. Kişiliği, duruşu, mizacıyla sadece Doğanca Köyü'nün değil tüm çevre köylerin bildiği, saygı duyduğu bir insandı. Köyümüzün önemli değerlerinden, sembol isimlerinden biriydi.
Mekanı cennet olsun.
BU MEMLEKETTEN BİR DEREBEYİ GEÇTİ...
Mehmet Özdemir
Rahmetli Çavuş ağanın hayattaki son çocuğuydu. Bir ağabeyi Demirci Müftü namıyla meşhur Gazipaşa’nın ilk müftüsü, bir diğer biraderi Çiftçi Ahmet namıyla bilinen Ahmet Gazioğlu idi. Hem çiftçi Ahmet hem de Sinan Ağa kapı komşumuzdu. Demirci Müftü’yü pek hatırlayamam.
Mert adamdı, sözünü esirgemez ama konuştuğunda yerli yerinde konuşurdu. Konuşması köylülerimize göre hep üst perdeden olurdu. Bununla birlikte konuşması çok medeniydi ve İstanbul Türkçesi gibiydi. Konuştuğunda herkes onu dinlerdi. Kısacası otoriter ve inat bir yanı vardı.
Köylüler ve tanıyanlar O’na ‘Sinan ağa, Sinan bey, derebeyi’ gibi adlar vermişti. Zamanın şartlarında deredeki kocaman kumsal büklere ve yukarısındaki koca tarlaya yer fıstığı eker, tahminen tonlarca fıstık içi üretir ve satardı. Asardaki ve Güneyyaka’daki bademlikler işin başka bir yanıydı. Asardan günlerce badem toplardı. Güz günleri ve gecelerinde o deredeki pekmezlikte günlerce pekmez kaynatırdı.
Okula, okumaya çok ehemmiyet verirdi. Herkesin okumasını isterdi. Bütün çocuklarını okutmaya gayret göstermişti. Kaderin bir cilvesi olacak ki çocukları Türkiye’nin üç bir tarafından evlenmişti.
Doğanca okulundaki öğretmenlerin en büyük dostu idi. Bütün öğretmenlerle arası iyi olur, onları evine davet eder, hep sahip çıkardı. Doğanca’daki öğretmenlerle onun kadar yakın olan kimse olmazdı.
O’ da rahmetli dedem Yahya çavuş gibi yol hastasıydı. Doğanca yolunu Kabak bükünden getirmek için çok uğraşmıştı. 1989 muhtarlık seçiminde bu büyük gayesini gerçekleştirmek için aday olmuş ama kazanamamıştı.
Akraba, ahbap ve dostlarını görür gözetirdi. İhtiyar halinde bile mahalledeki ahbaplarını elinde asa ile bile olsa ziyaret ederdi. Rahmetli dedemi bile hasta halinde çok defa ziyaret etmişti.
‘Her nefsin ölümü tadacağı gerçeği’ ile rahmetli Sinan ağanın önce hanımı sonra da kendisi bu dar-ı dünyadan dar-ı bekaya göçtü gitti.
Bir komşu ve büyüğüm olarak benim âlemimde hep iyi hatıralar saklı kaldı. Allah rahmet eylesin, mekânı cennet olsun.