Anneler Ay Yüzlüdür...
Bütün anneler güzeldir, ay yüzleri ve güzel gönülleri ile yolumuzu aydınlatırlar; yüreklerinin en gizli köşelerinde hiç büyümeyen bir çocuk taşırlar. Ve o çocuk, ay yüzlü bir annenin yüreğinde yaşamayı, büyümeye tercih eder. Annelerin en güzelinin büyümeyen çocuğu olmak, annelerin en güzelince korunup kollanmak, öylesine güzeldir ki kocaman olurlar; ama her daim çocuk kalır çocuklar.
Anneler, yorgun süvarilerin terkisinde beyaz bir gelinlikle başladıkları hayata, Tanrı katında beyazlar içinde bir melek olarak devam ederler. Süvariler, atlarının terkisinde bir kraliçe taşıdıklarını unutsalar da; anneler, bir prensese anne olmayı ve bir çocuğun düşünde melek olmayı hiç ihmal etmezler. Fenalıklar içindeki, felaketlerin eşiğindeki bu dünyada çocukların hala gülebilmeleri bundandır. Düşlerinde bir melekle uyurlar her gece ve dünyanın en sıcak sesiyle uyanırlar her sabah. Ve o sıcacık ses hayatları boyunca peşlerinden gelir çocukların. Dar zamanlarda hızır ve gönül yarasına dermandır o ses. Çünkü o, ay yüzlü bir anne sesidir, seslerin en güzelidir.
Bütün anneler güzeldir, bütün anneler ay yüzlüdür. Ve içlerinin güzelliğini yansıtır annelerin yüzleri. Kocaman sevgiler barındırır, üşümelerimizde ısıtırlar hep bizi; annelerin aklımızdan çıkmayan, yüreğimize sinen sözleri. Bu yüzden aklımızdan çıkmayan bir söz, gözümüzün önünden gitmeyen bir yüzdür anne. Ve ayazlarımıza sıcak, hüzünlü yolculuklarımıza en güzel sığınaktır. Bizi koruyup kollayan bir ay yüzlü anne varken ne yollarda olmaktan ne de araya girmiş yıkılası dağlardan korkarız. Biliriz ki annelerin sesi ve annelerin sıcaklığı hep peşimizdedir, hep bizimledir.
Bütün anneler güzeldir, bütün anneler ay yüzlü; ama ay yüzlerinde göremediğimiz bir hasreti hep taşırlar yüreklerinde. Hilmi YAVUZ’un: “Ve birer hasretten ibarettirler mektuplarımızda” dizesi tam da annelere göredir. Anneler hasrettir, hasreti içlerinde taşıyandır. İçlerinde büyümeyen bir çocuğun hasreti vardır; çünkü bir kuş olup uçuverir bir gün yuvadan çocuklar. Ve o zaman, hasrettir anneye kalan; hasrettir sesine ve türküsüne sinen.
Bütün anneler güzeldir, ay ışığıdır yüzleri, sudan azizdir sözleri ve o sözler, ıssızlığımıza kalabalık, ıraklarımıza yakınlıktır. Bir evvel bahar taşırlar yüreklerinde; büyümeyen, büyümeyi beceremeyen çocuklar tanısın diye bütün renkleri. Çünkü anneler, çocukları güzlerden ve kışlardan sakınırlar; çocuklar için yüzlerinde ve yüreklerinde baharlar taşırlar.
Bu yüzden hiç bitmeyen bir bahardır çocuklara, ay ışığıdır çocukların karanlıklarına anne.
Anneler ve Çocuklar
Anne öldü mü çocuk
Bahçenin en yalnız köşesinde
Elinde siyah bir çubuk
Ağzında küçük bir leke
Çocuk öldü mü güneş
Simsiyah görünür gözüne
Elinde bir ip nereye
Bilmez bağlayacağını anne
Kaçar herkesten
Durmaz bir yerde
Anne ölünce çocuk
Çocuk ölünce anne
Sezai Karakoç
Zeyyat Şahin