.jpg)
Sabahtan Beri Bu Fotoğrafa Bakıp Bakıp Ağlıyorum...
Fatih YILMAZ
Mannheim Kadın Sığınma Evi Müdürü Nazan Kapan paylaşınca gördüm bu fotoğrafı. Fotoğraf, Reyhanlı'da Suriyeli bir mülteci baba-oğula ait. Türkiye'nin el uzattığı yüzbinlerce aileden biri.
Fotoğrafı çeken Mehmet Aslan, bu fotoğrafıyla "2021 Siena Uluslararası Fotoğraf Yarışması" ödülünü kazanmış.
O kadar çok etkileyici bir fotoğraf ki kelimelerle anlatmak zor. Bir bacağını kahrolası savaşta kaybetmiş baba ve yine küçücük yaşında savaş mağduru olmuş, iki bacağını kaybetmiş bir çocuk. Yaşıtları gibi bir daha hiç koşamayacak, yürüyemeyecek olan masum bir yavru.
Baba kendi engelini unutmuş, Suriye savaşında kendisinden daha büyük bir bedel ödemiş oğlunu mutlu etmeye çalışıyor. Zalim dünyanın ruhlarında ve bedenlerinde açtığı ağır hasara rağmen mutlu olmaya çalışıyorlar. İşte babalık bu.
Kendi kendime sordum, bu durumda olsam bu kadar güçlü olabilir miydim? Kesinlikle hayır.
Çocuğumuz öksürse, ayağı takılsa yere düşse içimiz parçalanıyor. Ama bu baba bir insanın yaşayabileceği en ağır tramvayı yaşamış. Kendi engelli, hayatının baharındaki oğlu ondan da kötü durumda.
Ama her şeye rağmen onlar bu zalim dünyada kötülere, onları bu duruma getiren alçaklara inat hayata gülümsüyorlar.
Bu fotoğrafı gördükten sonra kendi kendime yine sordum; En ufak sorunları kendine dert etmeye utanmıyor musun? En son ne zaman bir çocuk sevindirdin?, En son ne zaman bir garibe yardım ettin?
Evet utandım aslında hepimiz utanmalıyız. İçimizde birazcık da olsa merhamet, vicdan varsa, 'bana ne savaşlardan, mağdurlardan, diğerlerinden, benim ve ailemin keyfi yerinde, biz mutlu-mesut yaşıyoruz' diyorsak, utanmalıyız.
İlahi adalete inanan birisi olarak diyorum ki, 'Allahım, bu dünyada masum insanlara kötülük yapanları cezasız bırakma, onları kahreyle. Yaşattıkları acıları misliyle onlara tattır!"