Yolcu Memed: Yolumu Aydınlatan Dev...
Zeyyat ŞAHİN
Yolcu Memed...herkesin ama en çok da benim Yolcu Dayım..
Yetmişlerin seksenlerin yoksul kasabası Gazipaşa’da o kocaman bir zenginlikti. O yıllarda, kasaba yoksulluğuna inat yıldız gibi parlayan adamlar olurdu.
Bu adamlar, yolumuza ışık tutar, bize dağın öte yüzünü gösterirdi.
Onlar sayesinde başka bir hayatın mümkün olacağına inanmaya başlardık.
Çünkü onlar, eskilerin tabiriyle, görmüş geçirmiş adamlar olurdu.
Ve gördüklerini kendilerine saklamak yerine uluorta anlatıp dururlardı. Onlar, Anadolu dervişleri gibi bir ışık halesiyle dolaşır ve yolumuzu aydınlatırlardı.
Yolcu Dayım, ışığını kimseden sakınmayan bir dev kandildi.
Bu yüzden bütün bir kasabanın Yolcu Dayı'sıydı ama en çok benim Yolcu Dayımdı o. Ben onun dizleri dibinde büyüdüm; gazeteyi, kitabı ve ilk onda gördüm.
Kimseninkine benzemeyen ağır ama anlamlı cümleleri ilk ondan duydum.
Evet; o, yollara tutkundu, bense yolumu arayan bir yeni yetme çocuktum. Ve yoluma ışıktı, yoksuluğu kader olmaktan çıkaracak kaderimdi o.
Sanırım dağa taşa yollar yaptırdığı, yol yapılmasına öncülük ettiği için Yolcu demişlerdi ona.
Herkesin gülüp oynadığı bir şubat tatilinde yol yaptırmak için zemheri ayazında bizim canımıza okusa da yakışırdı bu isim ona. Ama benim için bambaşka bir nedenle kıymetliydi Yolcu Dayım çünkü okumaya tutkun, düş zengini ama kitap yoksuluydum ben; oysa kitap demekti o, kütüphane demekti , gazete demekti, öteleri gören göz demekti.
Gazipaşa’nın ve Seyfe’nin en zenginlerinden biriydi hatta en zenginiydi ama zenginliği bitirmekten değil dağıtmaktandı. O verdikçe zenginleşenlerdendi ve çocukları çok kızardı bu yüzden ona.
Ağaydı, herkesin korkuyla karışık saygı duyduğu bir ağaydı hem de ama bir tuhaflık vardı ağalığında.
Yaşar Kemal veya Fakir Baykurt romanlarının o gaddar ağalarına pek benzemiyordu. Daha çok Dostoyevski romanlarından fırlamış bir Rus asili gibiydi.
Sofrasında hem karnımız doyardı hem de ruhumuz Hiçbir sözü laf olsun diye söylemezdi o. Söz denizinden inciler serperdi sohbetlerinde ve söze en usta edebiyatçıların bile aklına gelmeyen anlamlar yüklerdi.
O bir yere geldimi korkuyla karışık bir saygı hakim olurdu ortama.
Herkes susardı ve onu dinlerdi; dinlerdi çünkü o, sözlerin esiri değil efendisiydi.
Koca bir kasabanın, koca bir köyün hikayesini saklardı hafızasında. Sanki sırf bu yüzden bir dev gibi kocaman yaratmıştı Tanrı onu. Herkesin derdine derman, yoksulluğuna çare ve acılarına teselliydi o.
Sanki o varken fenalıklar uğrayamazdı semtimize Onun gölgesi bir korunaklı limandı.
Eğitime inanırdı, kitaba inanırdı ve herkesin okuması için bir yol açardı. Herkes servetine servet katma peşindeyken, gazipaşadaki evini yoksul çocukların okuması için herkese açmıştı.
O küçücük evden kimler geçmedi ki.....
Geçmişine öylesine bağlıydı ki “Kel Ev” diye bilinen babadan kalma tek göz toprak damlı evi ölünceye kadar korudu ama yazık ki bütün bir Gazipaşa’nın ve Seyfe’nin tarihi sayılabilecek
ve Gazipaşa ile Kaladran arasının tek kremit çatılı evi olan kendi evini çocukları daha o ölmeden yıkıverdiler.
Yolcu Memed.. Yolcu Dayım benim; o yoksullukta ve imkansızlıkta nasıl ederdi de her gün gazete bulurdu hala şaşarım ve bu gün hala durmadan okuyorsam bunu o deve borçluyum.
Kolay ödenir bir borç değil bu ama bir yazıyla bunu ödemeye çalıştığımı bilseydi hemen helal ederdi hakkını biliyorum. Çünkü o yazının, yazanın ve okuyanın kıymetini en iyi bilen Gazipaşalıydı
YOLCU DAYIMDI.. YOLUMU AYDINLATAN DEVDİ.........